Skip to main content

Puppyverlamming bij Ierse Wolfshonden

Auteur: Mary McBryde
Vertaling: Willeke Barens

 The Magnificent Irish WolfhoundBijgaand artikel* is een fragment uit het boek The Magnificent Irish Wolfhound van Mary McBryde. De schrijfster, van de bekende Marumac kennel in Engeland, kreeg haar eerste Ier op 14-jarige leeftijd. Sindsdien wordt haar leven beheerst door Ierse Wolfshonden. Haar jarenlange ervaring op dit gebied heeft ze beschreven in dit boek, waarin alle aspecten, die het houden van zo’n hond met zich meebrengen aan de orde komen: geschiedenis, opvoeding, gezondheid, fokken etc. The Magnifcent Irish Wolfhound verscheen in 1998 bij: Ringpress Books Ltd, PO Box 8, Lydney, Gloucestershire GL 15 6YD. Engeland. ISBN 1 860540880
e-mail: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

* overgenomen met toestemming van de uitgever

Ierse wolfshondenpups van vier tot zestien weken - en soms ouder - zijn gevoelig voor een plotselinge gedeeltelijke of totale verlamming van de achterhand. Een of beide achterpoten en soms ook de staart raken daarbij verlamd. De oorzaak van de verlamming kan bekend zijn, zoals een pup die ergens op is geklommen en daar achterover vanaf valt, of de pup is bij een ruw spelletje met een nestbroer of -zus achterover gesmeten op een hard oppervlak of tegen een scherpe hoek. In andere gevallen is er geen enkele aanleiding. De pup slaapt en wordt verlamd wakker. Soms herinnert u zich dan wel dat de pup een klap op de rug heeft gehad of een paar uur eerder of zelfs de vorige dag lelijk is gevallen.

Welke pups uit een nest hebben de meeste kans om door puppyverlamming te worden getroffen?
Deze hebben meestal (een van) de volgende kenmerken: ze zijn groter, actiever, intelligenter, dapperder en nieuwsgieriger dan alle anderen en vaak hebben zij de langste poten met de grootste hoekingen. De meeste verlamde pups houden wel controle over de blaas en de endeldarm, en vertonen een reflex-reactie als u in een teentje knijpt. Puppyverlamming blijft niet beperkt tot een bepaalde familie of bloedlijn en lijkt over de hele wereld voor te komen, in grote en kleine kennels, in huishonden en showhonden van ervaren eigenaars en van nieuwkomers in het ras. De gevolgen en de oorzaak van de verlamming varieren, maar er komt altijd een directe of indirecte zenuwbeschadiging aan te pas. Als één achterpoot verlamd is, maar er nog voldoende bewuste beweging in het heupgewricht aanwezig is, kan de grote beenzenuw beschadigd zijn op de plaats waar deze betrekkelijk bloot ligt aan de achterkant van het bovendijbeen Als die ene poot geheel verlamd is dan ligt de zenuwbeschadiging hoger, in het gebied van de lendenen en het heiligbeen waar de zenuwen zich vertakken om de hele achterpoot te voeden.
Verlamming van beide achterpoten wijst op schade hogerop in het ruggenmerg. Soms is er gekneusd weefsel aanwezig rond het ruggenmerg, of een duidelijke bloeding boven de ruggengraat, wat een duidelijke aanwijzing is voor een val of een klap. Op een röntgenfoto kan direct wervelletsel zichtbaar zijn, of van hun plaats geraakte of misvormde wervels, evenals een of meer gescheurde tussenwervelschijven die druk uitoefenen op het ruggenmerg. Helaas is er op de röntgenfoto echter meestal niets te zien wat een oorzaak kan zijn voor de verlamming.

Sommige dierenartsen adviseren soms een ander onderzoek, een myelogram van uw pup, maar dat betekent een levensgevaarlijk risico voor uw Ierse Wolfshondpup, omdat vele windhonden overlijden als de vloeistof in het ruggenmerg wordt ingespoten. Tot op heden heb ik ook nog nooit gehoord dat d.m.v. een myelogram de oorzaak van verlamming gevonden, dus in een Ierse Wolfshondpup is gevonden, dus ik zou het risico van een dergelijke gevaarlijke procedure beslist niet nemen. Een van de meest genoemde, maar meestal volslagen ongefundeerde verklaringen voor puppyverlamming is FCE (embolie in het kraakbeenweefsel). Deze aandoening kan alleen in een autopsie worden aangetoond, maar de meeste Ierenpups genezen geheel of gedeeltelijk van hun verlamming, dus wordt er op pups met de aandoening zelden een autopsie uitgevoerd. FCE komt meestal alleen voor bij oudere honden, het wordt veroorzaakt door kraakbeenachtig materiaal uit de zachte kern van een tussenwervelschijf, dat in de bloedvaten van de ruggengraat terecht komt en dan de bloedtoevoer naar een gedeelte van het ruggenmerg blokkeert. Hierdoor ontstaat een acute en niet-progressieve verlamming in een gebied dat afhankelijk is van de afmeting van het afgestorven gedeelte van het ruggenmerg. Het is niet bekend hoe dat weefsel in de bloedstroom terechtkomt en er bestaan op dit moment zelfs vijf theorieën over. Een artikel over FCE uit 1993 (J. Dyce en J>E>F> Houlton, Journal of Small Animal Practise) suggereert dat er in sommige Ierse Wolfshondenpups persisterende embryologische bloedvaten bestaan in de weefselring waardoor het materiaal uit de kern van de tussenwervelschijf in beweging kan komen en een blokkering vormt in de bloedvaten die het ruggenmerg voeden en zo FCE veroorzaakt.

Behandeling
Behandeling is in principe hetzelfde als voor acuut ruggengraatletsel bij mensen. Zo weinig mogelijk de ruggengraat bewegen. Hoge doses ontstekingsbestrijdende middelen binnen de eerste acht uur na het optreden van de verlamming zal een betere prognose geven; daarna zijn ze van weinig nut. De eerste paar dagen dient men elk uur Arnica te geven en daarna tijdens de eerste week elke 4 tot 6 uur, en vervolgens vijf weken lang drie maal daags. Houd de pups zo rustig mogelijk, in een kist of een afgezette ruimte op een heel zachte matras met een plastic of goed wasbare hoes. Als de pup in het begin urine of ontlasting verliest is dat geen ramp, zorg dat u de pup zo weinig mogelijk stoort bij het schoonmaken. Als de pup met enige hulp weer kan lopen, ondersteunt u hem met een handdoek als een draagband onder zijn buik, zodat hij naar buiten kan om zijn behoefte te doen. Masseer de spieren van het aangetaste gebied en beweeg alle gewrichten voorzichtig minstens vier keer per dag. Vergeet niet om de pup, als hij zich zelf niet kan omdraaien, heel voorzichtig elke drie uur om te keren, zodat hij niet steeds op dezelfde zij ligt en longontsteking krijgt. Geef hem licht verteerbaar voedsel, zorg dat hij voldoende drinkt. Een goede en aandachtige verpleging is essentieel voor het herstel van een verlamde pup. Acupunctuur kan ook helpen, evenals behandeling met ultrasound of infrarood licht. Na de eerste week is zwemmen heel goed en professionele massage kan de bloedsomloop en de soepelheid stimuleren.

Prognose
Neem als dat mogelijk is, contact op met een specialist voor sportletsel bij mensen, deze mensen weten vaak meer van de behandeling van verwondingen dan de meeste dierenartsen. Binnen drie of vier dagen na de eerste verlamming moeten er eigenlijk al tekenen van verbetering zijn, en zeer beslist na zeven tot tien dagen. Als er tien dagen na de verwonding geen verbetering te zien is, is de prognose voor de pup helaas niet goed, in andere gevallen krijgt de Ierse Wolfshond pup meestal 75 tot100% van de bewegingsvrijheid terug. De bewegingsvrijheid kan nog verbetering vertonen gedurende meer dan een jaar nadat de verlamming zich voordeed.